มาตรฐานของสังคมที่ “เท่าเทียม” สำหรับผู้พิการเริ่มจากความมี “มนุษยธรรม” ของรัฐ

สังคมที่เท่าเทียม ไม่ใช่การปล่อยให้คนพิการเข็นวีลแชร์บนถนนแย่ๆ “เท่าๆ” กับคนอื่น แล้วปล่อยให้พวกเขารับผิดชอบปัญหาหลังจากนั้นเอง แต่คือการอุดช่องว่างแห่ง “ข้อจำกัด” ให้พวกเขาเคลื่อนที่แบบใดก็ได้โดยที่ปลอดภัย “เท่าเทียม” กับคนอื่น