We Think For Better Life
การปฏิเสธ “สิทธิมนุษยชน” ทั้งที่ตนก็เป็น “มนุษย์” …เกิดขึ้นได้เมื่อคนเรามั่นใจว่าตนเป็นมนุษย์ที่ดีกว่า จนได้รับอภิสิทธิ์ช่วยผู้มีอำนาจจำกัดสิทธิเสรีภาพคนอื่น
คนที่มีบุคลิกแบบ “เผด็จการ” ไม่ว่าจะเชียร์ม็อบไหนก็เป็นทาสอำนาจนิยมและมนุษยธรรมมีปัญหาอยู่ดี
“วัฒนธรรมผักชีโรยหน้า”…ค่านิยม “หลอกตัวเอง” สร้างภาพลวงตาทับความเป็นจริงที่ฝังกลบความเจริญของประเทศไทยไว้จนมิด
มนุษย์ “ขี้เหยียด” เพราะ “ความรู้สึกไม่มั่นคง” ในตัวเอง…เพียง “ความแตกต่าง” จึงกลายเป็นภัยของเผ่าพันธุ์ โดยเฉพาะในสังคมที่ทำให้ผู้คนรู้สึกขาดแคลนจนกลัวถูกแย่งทรัพยากร
การเป็นมิตรกับ “ความตาย” ทำให้มนุษย์ดื่มด่ำกับชีวิตได้มากกว่าและมีมนุษยธรรมมากกว่า…ในขณะที่“ความกลัวตาย”บั่นทอนความมีเมตตา และทำให้มนุษย์โหยหาอำนาจเผด็จการ
“เผด็จการความศรัทธา”มาพร้อมกับอำนาจนิยม…เพราะประเทศนี้อุดมไปด้วยศาสนิกคลั่งอัตตาและคลั่งอำนาจ แม้แต่สิทธิการ “กราบ” จึงถูกจำกัด
“ความดีย์” ของเธออาจไม่ใช่ความดีแบบของฉัน… ไม่แปลกที่“ไม้บรรทัดความดี”ของมนุษย์ต่างกัน แต่ความสามานย์คือรัฐที่จำกัดเงื่อนไขความดีเป็นกฎหมายเพื่อลิดรอนทางเลือกอื่น
Don’t kill me with your Ego. สิ่งที่ทำลายอนาคตของคนรุ่นใหม่อย่างแท้จริง คือ “อีโก้” สูงลิ่ว และ “ภาพลวงตาเชิงบวก” ของคนรุ่นก่อนที่ไม่ยอมปล่อยมือจากอำนาจในการควบคุมโลก
ชวนดู Sex Education ซีซั่น 3 ซีรีส์ที่ไม่ได้สอนแค่เรื่องเพศศึกษาแบบเข้าใจง่าย…แต่ซีซั่นนี้ยังคล้าย “สังคมไทย” แบบจำลอง
ไม่แปลกที่สังคมอุดม “อำนาจนิยม” จะเต็มไปด้วย “พ่อแม่ที่เป็นพิษ” และค่านิยม normalize การทารุณกรรมเด็ก…เพราะคนที่ถูกเลี้ยงมาด้วย “ความกลัว” ย่อมป้อนสิ่งเดียวกันต่อคนรุ่นถัดไป
การที่ “ทุกเพศเท่าเทียม” กัน
นั่นหมายถึงการปลดแอก และภาระหนักจากความอภิสิทธิ์ในความเป็น “ชาย” ของคุณลงมาด้วย
ความเท่าเทียมเท่านั้นคือบัตรผ่านเดียวให้ผู้ชายได้มีสิทธิ์เป็นมนุษย์ ที่ได้ยืนบนพื้นเสมอกับทุกคนทุกเพศ
ไม่ต้องถูกคาดหวังให้เป็นฮีโร่ เป็นมนุษย์เหล็ก เป็นอาวุธ หรือเป็นอะไรที่คุณไม่เคยอยากเป็น
การนำพ่อแม่ ไปเทียบกับ “พระอรหันต์” อันแตะต้องไม่ได้ ย่อมทำให้พวกเขามี “อำนาจ” เด็ดขาดในตัวซึ่งมีผลกับลูกโดยตรง
พ่อแม่ที่เอ็นจอยกับการรับบทเป็นอรหันต์โดยไม่มีความถ่อมตัวหรือสำนึกว่าลูกเองก็เป็นมนุษย์อย่างเท่าเทียมกันกับตน ก็อาจแสดงพฤติกรรมออกมาเป็นการใช้อำนาจเผด็จการกับลูก และเห็นลูกเป็นผู้ที่อยู่ใต้อาณัติ ต่ำกว่า และต้องบูชาตนเสมอ
ในขณะที่ประเทศไทยไม่เคยเป็นเมืองขึ้นใครอย่างที่เหล่าคนรักชาติภาคภูมิใจแต่คนไทยก็ไม่เคยได้มีสิทธิเสรีภาพและมีประชาธิปไตยเต็มใบอย่างที่พึงได้รับ เพราะตลอดยุคสมัยที่ผ่านมา เหล่าขั้วอำนาจ ทั้งทหารเผด็จการและชนชั้นศักดินาต่างใช้กลยุทธ์ “การแบ่งแยกแล้วปกครอง” นี้ภายในประเทศเพื่อครอบงำ ยึดอำนาจประชาชนอย่างเบ็ดเสร็จอย่างแนบเนียนมาตลอดแม้เราจะเป็นประเทศที่ปิดป้ายไว้ว่า “ประชาธิปไตย” ก็ตาม
“พวกทาสล้วนมีธรรมชาติของความเป็นทาสอยู่ในตนขณะที่เสรีชน มีธรรมชาติความเสรีอยู่ในตน
สถานะของพวกเขาในสังคมจึงเป็นเพียงแค่สิ่งสะท้อนให้เห็นถึงธรรมชาติที่มีติดตัวมาแต่กำเนิดของพวกเขาเท่านัน”
-เซเปียนส์
การได้เห็นว่ามีคนอีกมากมายที่ยังลำบาก น่าจะทำให้เห็นได้ชัดไม่ใช่เหรอ ว่าแท้จริงคนที่เราควรช่วยมากที่สุดไม่ใช่ “รัฐบาล” ด้วยการรับหน้าที่ดูแลประชาชนกันเองมาจากมือรัฐบาล แต่เป็นประชาชนคนไทยด้วยกันนี่แหละ ที่ต้องการความดูแลอย่างยั่งยืนจากรัฐฯ โดยไม่ต้องรอพึ่งใบบุญจากฮีโร่ชั่วคราว ที่ให้แล้วฟิน บริจาคแล้วจบ คนจนหายจนแค่วันสองวันแล้วก็ลืมตาอ้าปากไม่ได้เหมือนเดิมตลอดชีวิต
บางคนอาจไม่เคยจินตนาการออกเลย ว่า “อุดมการณ์” ที่เข้มแข็ง จนดื้อด้านต่อความมี “มนุษยธรรม” นั้นสามารถกระทำความโหดร้ายได้มากแค่ไหน ถ้าเหตุการณ์นั้นไม่ใกล้ตัวเราเข้ามา…
Sexual Harassment สามารถถูกใช้เป็นเสมือนอาวุธ และเป็นเครื่องมือในการแสดงอำนาจ ซึ่งเพศไหนก็มีแนวโน้มที่จะมีพฤติกรรมแบบนี้ได้ เพียงแค่พวกเขาอยู่ในสถานะที่คิดว่าตน “มีอำนาจ”
การ “รักตัวเอง” ย่อมไม่ใช่ความ “เห็นแก่ตัว” โปรดอย่ารู้สึกผิด หากคุณเลือกที่จะรักษาสุขภาพจิต และความสามารถในการรักและเคารพตัวเองของคุณ(Self-esteem)ให้ปลอดภัย มากกว่าการแคร์ความคิดผู้อื่น หรือแม้กระทั่งการรักษาความสัมพันธ์ที่คุณได้รับผลกระทบแย่ๆ เสมอ
การ “วิจารณ์” ไม่ใช่การ “ติเพื่อก่อ” เสมอไป โดยเฉพาะเมื่อเป็นการวิจารณ์รูปร่างและรูปลักษณ์ ที่ทำให้ผู้ถูกวิจารณ์มีทัศนคติลบต่อภาพลักษณ์ของตัวเอง และทุกๆ 62 นาทีมีผู้เสียชีวิตจากภาวะการกินที่ผิดปกติ(Eating Disorder) ซึ่งเป็นความป่วยที่ล้วนเกิดจากการ “ไม่ชอบตัวเอง”
การมีสิทธิเสรีภาพในการนับถือศาสนานับเป็นสิ่งดี แต่เหนืออื่นใดคือเมื่อเรากำลังอยู่บนโลกที่มีความแตกต่างและหลากหลาย การถอยความเป็น “ศาสนิก” ลงสักก้าว เพื่อมองเห็นความเป็น “มนุษย์เหมือนกัน” ในผู้อื่น แม้ในมุมมองของผู้มองเข้าไปดูอาชญากรรมที่เกิดขึ้นโดยที่ตนไม่ได้เป็นผู้มีส่วนได้เสีย และมองเห็นเหตุการณ์ต่างๆ อย่างเป็นจริงก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย
